حدیث شماره ۹۷

سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ علیه السلام عَنْ رَجُلَیْنِ أَحَدُهُمَا فَقِیهٌ رَاوِیَةٌ لِلْحَدِیثِ وَ اَلْآخَرُ (عابدٌ) لَیْسَ لَهُ مِثْلُ رِوَایَتِهِ فَقَالَ اَلرَّاوِیَةُ لِلْحَدِیثِ اَلْمُتَفَقِّهُ فِی اَلدِّینِ أَفْضَلُ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ لاَ فِقْهَ لَهُ وَ لاَ رِوَایَةَ

بحار الأنوار ، ج 2 ، ص 145

 

سَأَلْتُ: فعل و فاعل

أَبَا: مفعول به و منصوب (اعراب نیابی)

عَبْدِ: مضاف الیه

اَللَّهِ: مضاف الیه

علیه السلام: جمله معترضه

عَنْ رَجُلَیْنِ: جار و مجرور متعلق به سألت

أَحَدُ: مبتدا و بدل جزء از کل برای رجلین

هُمَا: مضاف الیه و محلا مجرور

فَقِیهٌ: خبر

رَاوِیَةٌ: صفت برای فقیه؟

لِلْحَدِیثِ: جار و مجرور متعلق به راویه

 

وَ: حرف عطف

اَلْآخَرُ: مبتدا و بدل جزء از کل برای رجلین

عابدٌ: خبر و مرفوع

لَیْسَ لَهُ مِثْلُ رِوَایَتِهِ: جمله وصفیه برای عابد، محلا مرفوع

لَیْسَ: فعل ناقصه

لَهُ: خبر مقدم لیس، جار و مجرور متعلق به محذوف

مِثْلُ: اسم موخر لیس (دائم الاضافه)

رِوَایَتِهِ: مضاف الیه و مضاف الیه

 

فَ: حرف عطف

قَالَ: فعل و فاعل (الراویه تا آخر جمله مفعول به برای قال)

اَلرَّاوِیَةُ: مبتدا و مرفوع (صیغه مبالغه؟)

لِلْحَدِیثِ: جار و مجرور متعلق به الراویه

اَلْمُتَفَقِّهُ فِی اَلدِّینِ: جمله حالیه برای الراویه و محلا منصوب؟

اَلْمُتَفَقِّهُ: مبتدا و مرفوع؟

فِی اَلدِّینِ: خبر، جار و مجرور متعلق به المتفقه؟

أَفْضَلُ: خبر (برای الراویة) و مرفوع

مِنْ أَلْفِ: جار و مجرور متعلق به افضل

عَابِدٍ: تمییز از ذات

لاَ فِقْهَ لَهُ: جمله وصفیه برای عابد، محلا مجرور

لاَ رِوَایَةَ: جمله وصفیه برای عابد، محلا مجرور

 

لاَ: لای نفی جنس

فِقْهَ: اسم لای نفی جنس

لَهُ: خبر لای نفی جنس و محلا مرفوع

وَ: حرف عطف

لاَ: لای نفی جنس

رِوَایَةَ: اسم لای نفی جنس (خبر محذوف به قرینه)

   

 از اباعبدالله (امام صادق) علیه السلام درباره ی دو مردی پرسیدم که یکی از آنها فقیهی است که بسیار حدیث روایت می کند و دیگری عابدی است که مانند او روایت نمی کند، پس فرمود: یک راوی حدیث (بسیار روایت کننده) که دین را می فهمد، بهتر از هزار عابدی است که نه فهم دین دارد و نه اهل روایت کردن است.