«مَن» از کلمات مجازاة (مثل مهما، حیثما، اذما، کیفما، انّی، إن) است که بعد ازآن شرط و جزاء می آید، خود کلمه‌ی «مجازاة» هم از همین جزاء گرفته شده.
این کلمات هر دو فعل شرط و جزاء را جزم می دهند و اگر مثل اینجا یکی جمله اسمیه باشد آن را محلا مجزوم می کنند.
در 7 مورد هم واجب است که سر جزاء فاء بیاید و این که جزاء جمله اسمیه باشد (مثل اینجا) یکی از آنهاست.
«مَن» در هر سه حالت موصولی، استفهامی و شرطیه، اسم است و اعراب می خواهد و اینجا هم مبتدا است.