فاء در عربی شش گونه است :
- فاء سببیت است یعنی ماقبل فاء سبب ما بعد آن است و غالبا به معنای «پس» است. مثل اِجتهد فتَنجَح.
- فاء التعلیل که درآن مابعد فاء، علت ما قبل آن است و غالبا به معنای لام یا «به علت اینکه» است : اُخرُج منها فإنکَ رجیم
- فاء فصیحه یا تفریع که دال بر شرط محذوف است مثل الکلام اسم و فعل و حرف فالاسم ... که در تقدیر اینطور بوده است : فإذا أردت أن تعرف الاسم فهو کذا
- فاء زائدة که برای زیبائی بر قط و حسب داخل میشود مثل : معی درهم فقط
- فاء عطف
- فاء در جواب شرط
- فاء استیناف که به خلاف فاء عطف است و جمله‌ی بعد از آن، جدا و مستقل از کلام سابق است، مانند: «فلَمّا ءاتاهُما صَالحاً جَعَلا لَه شُرکاءَ فِیما ءَاتاهُما فَتَعالی اللهُ عَمّا یُشرِکون»
